Anne Fine Przyniosłem zdechłą mysz

ŚRODA

R1aKvztejUBH1

No dalej, wlejcie mi! Przyniosłem zdechłą mysz do tego ich „drogiego” domu. Nawet jej nie zabiłem. Kiedy się na nią nadziałem, już dawno było po niej. Nikt w okolicy nie jest bezpieczny. Na tej drodze brnie się po kostki w trutce na szczury. Dniem i nocą pędzą tu, tam i z powrotem szybkie samochody, a poza tym nie jestem jedynym kotem w okolicy. Nie wiem nawet, co jej się stało. Wiem tylko, że kiedy ją znalazłem, już nie żyła. (Dopiero co zdechła, ale zdechła). Przyniesienie jej do domu wydawało mi się w tamtym momencie doskonałym pomysłem. Nie pytajcie, dlaczego. Musiałem postradać zmysły. Skąd mogłem wiedzieć, że Ellie mnie złapie i uraczy jednym ze swoich kazanek? – Och, Tuffy! To już drugi raz w tym tygodniu. To jest nie do zniesienia. Wiem, że jesteś kotem, i że to normalne, i tak dalej. Ale proszę cię, zrób to dla mnie, przestań. Patrzyła mi prosto w oczy. – Przestaniesz? Proszę! Mrugnąłem do niej porozumiewawczo. No, przynajmniej próbowałem, ale nie zrobiło to na niej wrażenia. – Mówię serio, Tuffy – powiedziała. – Kocham cię i wiem, jak się czujesz. Ale musisz przestać robić takie rzeczy, zgoda? Trzymała mnie za łapy. Co jej mogłem powiedzieć? Próbowałem wyglądać na skruszonego. A wtedy ona znowu zaczęła płakać i mieliśmy kolejny pogrzeb. To miejsce zaczyna przypominać wesołe miasteczko. Słowo daję.

No dalej, wlejcie mi! Przyniosłem zdechłą mysz do tego ich „drogiego” domu. Nawet jej nie zabiłem. Kiedy się na nią nadziałem, już dawno było po niej. Nikt w okolicy nie jest bezpieczny. Na tej drodze brnie się po kostki w trutce na szczury. Dniem i nocą pędzą tu, tam i z powrotem szybkie samochody, a poza tym nie jestem jedynym kotem w okolicy. Nie wiem nawet, co jej się stało. Wiem tylko, że kiedy ją znalazłem, już nie żyła. (Dopiero co zdechła, ale zdechła). Przyniesienie jej do domu wydawało mi się w tamtym momencie doskonałym pomysłem. Nie pytajcie, dlaczego. Musiałem postradać zmysły. Skąd mogłem wiedzieć, że Ellie mnie złapie i uraczy jednym ze swoich kazanek? – Och, Tuffy! To już drugi raz w tym tygodniu. To jest nie do zniesienia. Wiem, że jesteś kotem, i że to normalne, i tak dalej. Ale proszę cię, zrób to dla mnie, przestań. Patrzyła mi prosto w oczy. – Przestaniesz? Proszę! Mrugnąłem do niej porozumiewawczo. No, przynajmniej próbowałem, ale nie zrobiło to na niej wrażenia. – Mówię serio, Tuffy – powiedziała. – Kocham cię i wiem, jak się czujesz. Ale musisz przestać robić takie rzeczy, zgoda? Trzymała mnie za łapy. Co jej mogłem powiedzieć? Próbowałem wyglądać na skruszonego. A wtedy ona znowu zaczęła płakać i mieliśmy kolejny pogrzeb. To miejsce zaczyna przypominać wesołe miasteczko. Słowo daję.

zielony

No dalej, wlejcie mi! Przyniosłem zdechłą mysz do tego ich „drogiego” domu. Nawet jej nie zabiłem. Kiedy się na nią nadziałem, już dawno było po niej. Nikt w okolicy nie jest bezpieczny. Na tej drodze brnie się po kostki w trutce na szczury. Dniem i nocą pędzą tu, tam i z powrotem szybkie samochody, a poza tym nie jestem jedynym kotem w okolicy. Nie wiem nawet, co jej się stało. Wiem tylko, że kiedy ją znalazłem, już nie żyła. (Dopiero co zdechła, ale zdechła). Przyniesienie jej do domu wydawało mi się w tamtym momencie doskonałym pomysłem. Nie pytajcie, dlaczego. Musiałem postradać zmysły. Skąd mogłem wiedzieć, że Ellie mnie złapie i uraczy jednym ze swoich kazanek?

– Och, Tuffy! To już drugi raz w tym tygodniu. To jest nie do zniesienia. Wiem, że jesteś kotem, i że to normalne, i tak dalej. Ale proszę cię, zrób to dla mnie, przestań.

Patrzyła mi prosto w oczy.

– Przestaniesz? Proszę!

Mrugnąłem do niej porozumiewawczo. No, przynajmniej próbowałem, ale nie zrobiło to na niej wrażenia.

– Mówię serio, Tuffy – powiedziała. – Kocham cię i wiem, jak się czujesz. Ale musisz przestać robić takie rzeczy, zgoda?

Trzymała mnie za łapy. Co jej mogłem powiedzieć? Próbowałem wyglądać na skruszonego.

A wtedy ona znowu zaczęła płakać i mieliśmy kolejny pogrzeb. To miejsce zaczyna przypominać wesołe miasteczko. Słowo daję.

j0000008RFB6v21_00000_BIB_001Anne Fine, Przyniosłem zdechłą mysz, [w:] tejże, Dziennik kota mordercy, tłum. Anna Pączka, Warszawa 2006.