Po sukcesie kijowskim przyszły kolejne. 4 lipca ruszyła ofensywa bolszewicka Michaiła Tuchaczewskiego. W ciągu kilkunastu dni czerwonoarmiści zajęli Mińsk, Wilno, Grodno. Podpisali też z Litwą układ oddający jej Wilno, a w zamian państwo litewskie zgodziło się na przemarsz wojsk bolszewickich przez swoje terytorium. Na froncie południowym także wojska polskie zaczęły się wycofywać, opuszczając linię obrony nad Bugiem. Co gorsza, 4. armia bolszewicka, prowadząca działania wzdłuż granicy z Prusami Wschodnimi, wdarła się pod Mławę i Płock. W reakcji na trudną sytuację na froncie powołano Radę Obrony Państwa, składającą się z przedstawicieli parlamentu, rządu i władz wojskowych. Na jej czele stanął Józef Piłsudski.
Źródło: Krystian Chariza i zespół,
Polecenie 1.7.6.
Zaobserwuj, jak zmieniała się sytuacja na froncie wojny polsko-bolszewickiej. Wyobraź sobie, że jesteś korespondentem wojennym. Napisz krótką relację z obserwowanego przebiegu działań.
Polacy szukali też wsparcia państw zachodnich. W lipcu 1920 roku do obradujących przedstawicieli państw ententy w Spa (w tym belgijskim miasteczku odbywała się konferencja dotycząca realizacji przez Niemcy postanowień traktatu wersalskiego) udał się Władysław Grabski.
Za pośrednictwo w rozmowach z Rosją państwa zachodnie domagały się wyrażenia zgody przez Polskę na ustalenie granicy wschodniej na linii Curzona. Termin powstał od nazwiska ministra spraw zagranicznych Wielkiej Brytanii, który w 1919 roku zaproponował jej kształt. Była to zasadniczo granica zachodnia Rosji po III rozbiorze Polski na linii Bugu, natomiast na południu przecinała ziemie Rzeczypospolitej, znajdujące się od 1772 roku pod zaborem austriackim. Wspomniana linia miała mieć charakter linii rozejmowej.
Polacy mieli również zaakceptować decyzję państw zachodnich o oddaniu Wilna Litwie i przyjąć narzucone rozwiązania dotyczące Śląska Cieszyńskiego. Zgoda Grabskiego na wejście w życie wspomnianych decyzji doprowadziła do upadku jego rządu i powołania Rządu Obrony Narodowej z Wincentym Witosem jako premierem. W Mińsku rozpoczęły się pertraktacje polsko-bolszewickie. Nie przyniosły one jednak żadnych rezultatów, ponieważ bolszewicy, wierząc w zwycięstwo, przedstawili żądania nie do zaakceptowania dla strony polskiej. Domagali się m.in. redukcji liczebności armii polskiej, ograniczenia zbrojeń, oddania części uzbrojenia Wojska Polskiego. Bolszewicy próbowali też realizować politykę faktów dokonanych. W Tarnopolu powstał Galicyjski Komitet Rewolucyjny, a 28 lipca 1920 roku w opanowanym przez nich Białymstoku powołali Tymczasowy Komitet Rewolucyjny Polski. Na jego czele stanęli Feliks Dzierżyński i Julian Marchlewski. Najprawdopodobniej był to pierwszy krok do przygotowania ziem polskich do uczynienia z nich republiki radzieckiej.